Ons eerste echte tripje

Vandaag zijn we met Terry naar Whangarij gereden. We mochten met haar mee om haar te helpen met een aantal meetings. Voordat we in Whangarij aankwamen zijn we langs een waterval gereden, wow wat was deze hoog en indrukwekkend. Vervolgens eerst even inchecken bij het hotel. Wat een luxe, voor het eerst in 3 weken een bank en een deken op bed!:D Ik was zo blij als een klein kind met een ijsje. En om het nog even wat luxer te maken was er ook een spa. Waar we natuurlijk even uitgebreid van het bubbelbad hebben genoten. ’s Avonds hebben we op een school een meeting bijgewoond. Hierin vind ik het erg opvallend dat er telkens gestart wordt in het Maori’s. Maar ze willen voorkomen dat het Maori’s uitsterft waardoor ze op bijna elke school ook Maori’s leren en bij bijna elke meeting/ bijeenkomst / eet ritueel ect. in het Maori’s groeten of bidden. Toen we terug kwamen hebben we nog maximaal genoten van onze luxe bank met televisie en erna als roosjes geslapen in onze heerlijke bedden
Vrijdag mochten we weer vroeg uit de veren om te genieten van een enorm ontbijt. Volgens mij hadden we in de afgelopen 3 weken nog nooit zo luxe en uitgebreid ontbeten als daar. En nadat onze buikjes gevuld waren konden we door naar onze volgende meeting in Ophua met de schoolcounselors. Maar voordat we daar aankwamen hebben we nog even de toiletten in kawakawa bezocht, deze waren ontworpen door een italiaanse architect met veel kleur en detail. En daaraan had het hele dorpje zich aangepast, best grappig om te zien. In Ophua aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de vrouw des huizes. De mensen hier zijn allemaal zo lief als we de tijd hadden had ik daar uren met ze staan praten. Ze willen het liefste je alles laten zien en je overal mee helpen. Maar helaas nadat mijn buik bijna op ontploffen stond door de worteltjestaart en allemaal andere lekkernijen moesten we snel door naar Opinonio waar we een meeting hadden met alle schoolhoofden. En ja hoor ook daar kregen we opnieuw veeeeel eten. De beroemde fish en chips hebben we daar voor het eerst genuttigd en ik moet zeggen ze kunnen het hier heerlijk klaarmaken! Het was een leuke meeting maar ik was toch blij dat dat er allemaal opzat en we dingen voor onszelf konden gaan doen. En dat hebben we ook gedaan, pfoee het is bijna teveel om allemaal op te noemen. Maar ik zal proberen het zo kort en duidelijk mogelijk te houden. Vrijdag zijn we nog naar Maungaturoto geweest om een 1000? Jaar oude Kauri boom te zien. Was leuk om die te zien, maar het blijft toch maar gewoon een boom. Na deze boom heeft Terry ons weer gedropt in Paihia waar we een 2 nachten in een hostel hadden geboekt. De eerste nacht hadden we het luxe, we hadden een gedeelde kamer maar er lag niemand in de andere bedden. Dus een kingsize ruimte voor ons alleen Zaterdag hadden we een bus-toer geboekt naar Cape Reinga het noordelijkste topje van nieuw-zeeland. Dit hele avontuur startte helaas al om 7uur ’s ochtend:O Maar wow wat was dit het waard! We hebben in deze bus-toer een aantal stops gemaakt. De eerste was bij de gumdiggers wie wil weten wat het is succes met zoeken op internet iets met wat lijkt op goud en smelten en verven en piano’s ect. Ik denk dat dit wel een indruk geeft wat ik ervan vond;) Vervolgens Cape Reinga in een woord WOOOW. Dit was echt tof en dit is waarvoor ik naar Nieuw-zeeland ben gegaan. Dingen beklimmen, natuur zien en lekker bezig zijn. Op de terugweg hebben we nog even een stop gemaakt om te zand surfen. Dit is echt geweldig. Ik met mijn surfboardje omhoog en daar lag ik dan. Ik dacht die vent is gek ga toch niet mezelf hier vanaf gooien ofja toch wel doei. En tuurlijk eenmaal beneden wist ik niet hoe snel ik weer boven moest komen. Stiekem ben ik echt nog een klein kind. Helaas mochten we allemaal 3 x en moesten we weer verder om ervoor te zorgen dat we voordat het vloed werd van het stand af waren. Want we reden zon 70 km over de 90 mile beach naar huis. Heel apart dat je gewoon over een strand rijd met een bus, i know. Gelukkig mochten we wel nog even “spelen” op het strand voordat we deze 70km gingen afleggen. En daar heb ik natuurlijk gebruik van gemaakt:D En om deze toffe dag af te sluiten zijn we lekker gaan uiteten en even een rood wijntje gaan nuttige, jaja ik lust ondertussen rode wijn! Toen we terug in het hostel kwamen moesten we echter onze kingsize kamer wel delen. Dit is toch wel echt wennen hoor. Eerst de deur open maken omdat een meid haar sleutel vergeet en dan 6x wakker worden omdat mannen zaklampen in je gezicht aan het schijnen waren, erg fijn..
Zondag leek het ons een goed plan om eens wat actiefs te doen, want na dagen in een auto en bus door te brengen leek bewegen ons geen overbodige luxe. Dus vroeg uit de veren en fietsen huren. We wilde graag de Haruru falls bekijken dus wij op pad, fietsen huren en krijgen fijn uitgelegd hoe we moeten fietsen. Een en al rechtdoor en dan kom je er van zelf. Je zou zeggen appeltje eitje. Natuurlijk weer niet voor ons. Want wij waren aan het fietsen en zagen een bordje links af haruru falls. Wij afgestapt en ja hoor een walking track erheen, nouja doe dat dan maar zal niet ver zijn. ANDERHALF UUR later daar zijn de watervallen dan. Leuk die watervallen maar een ding wisten we zeker die walking track willen we niet nog een keer lopen dus wat nu. Andere route terug, bij de “grote” weg aangekomen dachten we alle 3 dat we rechts moesten (zoals de meeste van jullie wel zullen weten, vertrouw NOOIT op het richtingsgevoel van Anke Dings) en dat bleek natuurlijk ook zo. Nadat we een tijdje aan het lopen waren toch maar even gevraagd of we goed liepen, natuurlijk niet. Maar gelukkig wilde deze lieve vrouw ons wel naar de fietsen brengen. Terug bij de fietsen hadden we niet veel tijd meer over omdat we terug wilde gaan liften. Dus fietsen teruggebracht spullen opgehaald en een bordje gemaakt om te liften. We moesten welgeteld 225 km terug liften. En wow wat voelde ik me stom toen we daar langs de weg stonden met ons bordje Auckland. Maar nog geen 2 minuten nadat we daar stonden stopte onze eerste held Stan Morley. Deze lieve man was wel liefst 82 jaar oud. Hij wilde ons graag meenemen maar moest even iets regelen op zijn boot, maar we mochten wel mee kon die meteen zijn trots laten zien en dan zou die ons ook nog wat verder brengen okee, zo gezegd zo gedaan Nadat we werden gedropt door Stan op de hoofdweg naar Auckland werden we een paar minuten later weer opgepikt en deze mensen hebben ons nog wat extra bagage bezorgd in de vorm van 10 kaarten/ mapjes met dingen die we konden doen. In Whangarij moesten hun ons helaas ook verlaten en 30 seconden later zaten we in de auto bij een man die heel de wereld heeft afgezeild, erg gezellig zon verhalen. Helaas hoefde hij ook niet naar Auckland en kwamen we als laatste terecht bij een man die erg hield van muziek waardoor het enige wat ik verstond wat die zei was: “nee ik doe niet aan reizen want ik mag het land niet uit”. Okee duidelijk.. Maar deze fijne man heeft ons wel netjes bijna voor de deur thuis afgezet. Wauw wat was dit tof om te doen!!